Koła Różańcowe

Koła Żywego Różańca w naszej parafii

W naszej parafii, nie mogło zabraknąć tych, którzy walczą nie siłą miecza, ale siłą modlitwy i to modlitwy różańcowej. Mamy 7 Kół Żywego Różańca. W każdym kole jest 20 osób.

• KŻR pw. Matki Bożej Fatimskiej – zelatorka Genowefa Stefaniak
• KŻR pw. Matki Dobrej Rady – zelatorka Zofia Sadurska
• KŻR pw. Matki Bożej Częstochowskiej – zelatorka Barbara Krysa
• KŻR pw. Królowej Rodziny – zelatorka Ewa Sipa
• KŻR pw. Matki Kościoła – zelatorka Maria Urban
• KŻR pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy – zelatorka Janina Goral
• KŻR  – z Nowego Stawu

Nadzelatorem Kół Żywego Różańca jest Ewa Sipa

Jeżeli chcesz do nas dołączyć prosimy zgłoś się do Księdza Proboszcza.

Historia Różańca Świętego

Od początku chrześcijaństwa wierni próbowali odpowiedzieć na wezwanie św. Pawła do nieustannej modlitwy. Jednym ze sposobów było powtarzanie różnych modlitw. Pierwszą i najstarszą modlitwą chrześcijan jest modlitwa, której nauczył nas sam Jezus – „Ojcze nasz”. Niektóre zakony zobowiązywały prostych mnichów do wielokrotnego powtarzania tej modlitwy.

Od pierwszych wieków chrześcijaństwa odczuwano także potrzebę proszenia o wstawiennictwo Najświętszej Maryi Panny.  Już w XII w utrwalił się w Kościele zwyczaj odmawiania pozdrowienia, którym Anioł przywitał Maryję w scenie zwiastowania. Później dodano do nich słowa wypowiedziane przez świętą Elżbietę w czasie nawiedzenia. Obecna forma „Zdrowaś Maryjo” ostatecznie ukształtowała się w XV wieku. Z czasem do modlitwy „Ojcze nasz” zaczęto dodawać „Zdrowaś Maryjo” i w ten sposób te dwie modlitwy dały początek różańcowi.

Nazwa Różańca wywodzi się ze średniowiecza. W tym okresie świat stworzony traktowano jako księgę o Panu Bogu, a w przyrodzie dopatrywano się rzeczywistości duchowych. Szczególną rolę pełniły tu kwiaty, które symbolizowały różne cechy i ofiarowywano je Bogu oraz ukochanym osobom. Modlitwy traktowane były jako duchowe kwiaty. Odmawianie Różańca porównywano z dawaniem Matce Bożej róż. Stąd modlitwę tę nazwano wieńcem z róż, czyli Różańcem.

Ostateczny kształt modlitwy różańcowej ustalił się w XV w. dzięki dominikaninowi Alanusowi de Rupe (1428–1475). On ustalił liczbę 150 „Zdrowaś Maryjo” na wzór 150 psalmów, które podzielił na dziesiątki poprzeplatane modlitwą „Ojcze nasz”. Dla rozpowszechniania tej modlitwy założył pierwsze bractwo różańcowe. Dzięki zakonowi dominikańskiemu modlitwa różańcowa już w XV wieku stała się znana w całym Kościele.

Trochę historii Żywego Różańca

Czy wiesz, że pierwsze Stowarzyszenie Żywego Różańca zostało założone przez Marię Paulinę Jaricot (1799-1862) w 1826 roku w Lyonie. Ona zaczęła organizować piętnastoosobowe grupy, nazwane później „żywymi różami”. Każda z osób tworzących piętnastoosobowa grupę zobowiązywała się do odmawiania jednej tajemnicy dziennie. W ten to sposób wszyscy członkowie Stowarzyszenia odmawiali codziennie cały różaniec, czyli wszystkie 3 części różańca świętego: radosne, bolesne i chwalebne.

Założycielka Maria Paulina Jaricot pragnęła, aby celem Stowarzyszenia Żywego Różańca było wspieranie modlitwą, ofiarą duchową i materialną działań misyjnych Kościoła. Na aprobatę Kościoła nie trzeba było czekać długo. Papież Grzegorz XVI wydał dokument „breve” zatwierdzający stowarzyszenie. Wszak wszystko co dzieje się z woli samego Pana Boga, wcześniej czy później zostanie zrealizowane.

W roku 1831 Paulina Jaricot napisała: „Liczba odmawiających dziesiątek różańca rośnie z niewiarygodną szybkością we Włoszech, Szwajcarii, Belgii, Anglii i wielu regionach Ameryki. (…) Wszędzie, gdzie tworzą się piętnastki, można zauważyć nie notowane wcześniej umacnianie się dobra”.

Żywy Różaniec rozprzestrzenił się w całej Francji, ale nie tylko również na całym świecie. I nic dziwnego wszak przypomnijmy sobie objawienia maryjne w Lourdes, Fatimie i w polskim Gietrzwałdzie gdzie sama Matka Boża prosiła, aby ludzie odmawiali różaniec, a przez to wypraszali nawrócenie dla grzeszników i dla całego świata.

4 części różańca i 20 osobowe Koła

Święty Jan Paweł II – Papież, wielki czciciel Maryi – Matki Pana, którego dewiza jest nam wszystkim znana „Totus Tuus” – „Cały Twój” w 25. roku swojego pontyfikatu, a więc 16.X.2002 r. wydał list apostolski pt. „Różaniec Dziewicy Maryi”, a zarazem ogłosił Rok Różańca od października 2002 do października X.2003 r.

Jan Paweł II wprowadził nową część różańca świętego, tajemnice światła, wskazujące nam na życie i działalność publiczną Jezusa Chrystusa. Od tego momentu cały różaniec liczy 20 tajemnic, dlatego „żywe róże” składają się z 20 osób.

Św. Jan Paweł II mówił o różańcu: „Ta prosta i głęboka modlitwa, pomaga rozważać życie Chrystusa i tajemnice zbawienia; dzięki nieustannemu przyzywaniu Maryi oddala niebezpieczeństwo rozpadu rodziny; jest niezawodną więzią komunii i pokoju. Zachęcam wszystkich, a w szczególny sposób chrześcijańskie rodziny, aby podążając codzienną drogą wierności, szukały w różańcu umocnienia i oparcia”.